La Festa Greca dei Poseidoniati all'antica Elea (13 sett.). H Eλληνική Γιορτή των Ποσειδωνιατών στην Ελέα της Ιταλίας (13 Σεπτ.)

Fotocronaca della Festa

Φωτοστιγμιότυπα της Γιορτής

La Festa Greca dei Poseidoniati rivive da qualche anno,

grazie alla Comunità Greca di Napoli e Campania

H Ελληνική Κοινότητα της Νάπολης και της Καμπανίας 

αναβιώνει εδώ και μερικά χρόνια 

την Ελληνική Γιορτή των Ποσειδωνιατών

La SETTIMANA ELLENICA è stata promossa dalla Società Filellenica Italiana,

insieme con la Comunità Ellenica di Napoli e Campania,

con il patrocinio dell'Ambasciata di Grecia 

e della Federazione delle Comunità e Confraternite Elleniche d'Italia

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΔΟΜΑΔΑ οργανώθηκε από την Φιλελληνική Εταιρεία Ιταλίας, 

σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Νεαπόλεως και Καλαβρίας

και με την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας 

και της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας

 POSIDONIATI di KAVAFIS

La lingua greca i Posidoniati

l’obliarono, mischiandosi per secoli

con i Tirreni, i Latini e altri stranieri.

Tutto ciò che rimase loro di ancestrale

era una festa greca, con cerimonie splendide,

con cetre e flauti, con corone e giochi.

Verso la fine della festa erano soliti

raccontarsi le antiche tradizioni,

e ripetere quei nomi greci

che a stento pochi ormai capivano.

E la festa finiva sempre nella malinconia.

Perchè si ricordavano che anche loro

erano Greci – anche loro Magnogreci, un tempo:

e ora come erano decaduti, come erano arrivati

a vivere e a parlare come i barbari,

sradicati (ahiloro!) dalla grecità.

Ποσειδωνιάται

Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω το μεν εξ αρχής        Έλλησιν ούσιν εκβαρβαρώσθαι Τυρρηνοίς ή Pωμαίοις γεγονόσι        και τήν τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τά τε πολλά των επιτηδευμάτων,        άγειν δε μιάν τινα αυτούς των εορτών των Ελλήνων        έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρχαίων        ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους        και δακρύσαντες απέρχονται.                       AΘΗΝAΙΟΣ Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους. Το μόνο που τους έμενε προγονικό ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες, με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους. Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται, και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε, που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι. Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους. Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες — Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί· και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν, να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)